احساس مقدس

دیدی یه وقتای نیروی زندگی از وجود آدم خارج میشه؟مثلا ساعت ها سرت میندازی زیر پتو و دوست نداری بیای بیرون،یا اصلا حال نمیکنی وسط جمع خاله هات بشینی و زن دای هات نقد کنی،اصلا  ذوق نمیکنی با خوندن شعر و گذاشتن صدای نکرت روی ویدیو های که همشون یهوی گرفتی و فکر نمیکردی یک روزی اصلا به دردت بخورن،اصلا لاک صورتی نمیزنی به دستات و گل قرمز روش با چوب کبریت نمیکشی،حتی با دیدن خط چشم وسوسه نمیشی یه تتو کچلو مینیمال کج کوله رو دستت بکشی،فقط دوست داری هیچی نکنی یه کاکتوس تنها باشی که نه کسی نزدیکت بیاد و نه بهت دست بزنه،جریان زندگی عوض میشه مطمنم بارها تجربه کردم همچین حس های را ،در بابش گفتن  چون میگزرد غمی نیست، ولی تا بگزرد هم درد کمی نیست۰۰۰
آنسان بودن سخته و سخت تر از اون انسانی با روحیه دگرگون، برنجی ولی به روتم نیاری چون فکر میکنی وقتی به روی خودت اوردی عذت نفس خودت میاد پایین و بعدش بیشتر ناراحت میشی،حقیقت زندگی همیشه بر پایه تلخی بوده یکی عزیزش از دست میده ناراحته یکی مریضه درد میکشه اذیته یکی مثل من با خودش در جنگ از خودش و وجودش فراریه و رنج میکشه!
ولی بی انصاف نباشیم یه چیز های خوبیم داره زندگی نمونه بارز همین دوست داشتن حتی وقتای خودت میدونی که تهش هیچی نیست مغز فرمان میده تمومش کن ادامه نده ولی دلت نه!اون راهش پیدا کرده در اختیار تو نیست که توقف کنه،
عشق حتی ممنوعه باشه تهش پشیمونی باشه حتی بهاش یه عمر درد نا تموم و تنهای و بغض باشه، می ارزه،  لذت اون حسی که خودش به وجود اومده تو تلاشی براش نکردی با هیچ حسی قابل قیاس نیست اون حس برام مقدس تنها چیزیه که مال خودمه هیچ اجباری برای ب وجود اومدنش نبود فقط مال منه حال بدیاشم به جون میخرم۰۰۰